|
||||||
|
Istota powołania prorockiego
Mojżesz był człowiekiem powołanym przez Boga (Wj 3:10). Inicjatywa należy tu wyraźnie do Boga (wcześniej Biblia opisuje kilka "własnych" inicjatyw Mojżesza, które skończyły się tym, że został pasterzem trzody swojego teścia...). Prorok przemawia z Bożej inicjatywy - jeśli jest inaczej, nie jest to prorok prawdziwy (Pwt 18,18-22). Elementem powołania Mojżesza jest nawiązanie wyjątkowej relacji z Bogiem: mógł on stać przed obliczem Boga "twarzą w twarz" (Wj 33,11). Mógł objaśniać znaczenie słów Boga ludowi, pełniąc rolę mediatora między Bogiem a ludem oraz objaśniać i przepowiadać wydarzenia historyczne, które dzięki jego teologicznej interpretacji stawały się nośnikami Bożego odkupienia. Wyjątkowość relacji proroka z Bogiem, pewna "zażyła intymność" tej relacji, wydaje się cechować wszystkich proroków. Osoba Mojżesza jest związana z Przymierzem, zawartym na górze Synaj (m.in. dramatyczna historia przekazywania Tablic), z którym wiązały się Boże obietnice dla narodu. Podstawą przekazu wszystkich ważniejszych proroków starotestamentowych było przywracanie Izraela do wiary Przymierza - wzywanie ludu do zaangażowania się w przyrzeczenia dane przez Boga. Tradycja prorocka była związana przede wszystkim z Przymierzem z góry Synaj, przymierzem, które wymagało nieustannej troski, odnawiania i ponownego odkrywania jego sensu, często poprzez bardzo mocne słowa (np.Iz 1,10-20). Wezwanie do wierności Przymierzu z Bogiem stanowiło istotę prawdziwego prorockiego zwiastowania.
Spotykając się dzisiaj, we współczesnym Kościele, z darem proroctwa - warto mieć świadomość tego, jakie biblijne kryteria już w oparciu o Stary Testament można przykładać do rozeznawania proroctwa (w kilku miejscach Biblii wzywają do takiego rozeznawania Apostołowie). |
|||||
|