Dzieje Apostolskie

Czytelnia

Dzieje Apostolskie

Dzieje Apostolskie - opisujące około 30 lat rozwoju Kościoła, od Wniebowstąpienia Jezusa i dnia Pięćdziesiątnicy do uwięzienia Apostoła Pawła w Rzymie - bywają nazywane "Ewangelią Ducha Świętego": to On prowadzi Apostolski Kościół na krańce ówczesnego świata z Dobrą Nowiną.

Za autora Dziejów Apostolskich jest uznany św. Łukasz Ewangelista. Język, jakim została napisana Ewangelia Łukasza - styl, gramatyka, użyte słownictwo - jest zbliżony do języka Dziejów Apostolskich. W Księdze Dziejów są także zawarte relacje o chorobach i uzdrowieniach, które prawdopodobnie zostały zapisane przez lekarza - a Apostoł Paweł nazywa Łukasza "lekarzem umiłowanym" (Kol 4,14). Ponadto za autorstwem Łukasza przemawia uwaga z pierwszego wersetu Dziejów Apostolskich (Dz 1,1 - dedykacja Teofilowi, podobnie jak w Ewangelii Łukasza: Łk 1,3).

W Dziejach Apostolskich szczególnie wyróżniona jest Osoba Ducha Świętego, działającego w Kościele. Księga opisuje rozszerzanie się chrześcijaństwa i wzrost Kościoła jako dzieło zapoczątkowane i podtrzymywane przez Ducha Świętego. Dlatego można spotkać określenie Dziejów jako "Ewangelię Ducha Świętego". Centralną myślą przekazywaną przez wczesny Kościół Apostolski jest fakt zmartwychwstania Jezusa Chrystusa i jego konsekwencje. Apostołowie ukazani są jako świadkowie zmartwychwstałego Jezusa (Dz 2,32).

W Dziejach Apostolskich opisany jest fakt przełomowy dla rozwoju chrześcijaństwa: powstanie Kościoła o charakterze uniwersalnym, nie ograniczającym się do środowiska judaistycznego. Ponieważ w tworzenie tego Kościoła zaangażowany był Apostoł Paweł, bywa on nazywany "Apostołem pogan". W Dziejach Apostolskich są opisane jego dwie podróże misyjne i krótko wspomniana trzecia (ich datowanie jest przybliżone):

Pierwsza podróż misyjna Apostoła Pawła przypada na lata 45 - 48. Jest opisana w 13 i 14 rozdziale Dziejów Apostolskich. Rozpoczęła się i zakończyła w Antiochii i w całości odbyła się na terenie Cypru i Azji Mniejszej. Podczas tej podróży Paweł głosił dobrą nowinę najpierw Żydom, jednak okazało się, że przyjmują ją także poganie. Okazało się, że chrześcijaństwo ma uniwersalny charakter - i wynikła potrzeba zastanowienia się, co z Prawa Mojżeszowego powinno obowiązywać pogan.

Druga podróż misyjna, jaką św. Paweł odbył między 48 a 53 rokiem, łączyła się z pracą Pawła już jako apostoła pogan (Dz 15-18). Po raz pierwszy Ewangelia była zwiastowana w Europie. Charakterystyczne w tej podróży wydaje się zetknięcie chrześcijaństwa z grecką myślą filozoficzną i założenie licznych lokalnych kościołów chrześcijańskich wśród pogan (nie mających dotychczas nic wspólnego z judaizmem).

Trzecia podróż misyjna jest krótko wspomniana (Dz 18,18-23) - opisany jest interesujący epizod po jej zakończeniu: po powrocie do Efezu Apostoł Paweł tak skutecznie głosił Boże Słowo, że doprowadziło to do zamieszek wywołanych przez miejscowych złotników, których interesy (odlewanie bożków Diany i innych akcesoriów służących jej kultowi ze złota i srebra) były zagrożone. Podobny scenariusz powtarza się po dziś dzień w wielu wariantach we wszystkich krajach świata...

Tło historyczne

Bardzo interesujące jest zastanowienie się nad historycznym tłem Dziejów Apostolskich (lata 30 - 63). Otóż jeśli przyjrzymy się czasom apostolskim, możemy dojść do wniosku, że Bóg wybrał czas wyjątkowo sprzyjający szybkiemu wzrostowi Kościoła. Początek naszej ery był okresem stabilizacji politycznej w imperium rzymskim (panowanie Tyberiusza i Klaudiusza). Funkcjonowało ono w oparciu o sprawnie działającą administrację. Nie było również poważniejszych zagrożeń zewnętrznych. Młode chrześcijaństwo rozwijało się w jednolitym organizmie państwowym, z dobrym systemem komunikacji, z jednym, powszechnie znanym językiem, w kręgu kulturowym opartym na hellenizmie. Nie istniały wewnętrzne bariery, jakie mogłyby przeszkodzić w rozwoju chrześcijaństwa na całym obszarze ówczesnego Imperium. Sprzyjała mu także atmosfera tolerancji religijnej i obecność w każdym zakątku imperium diaspory żydowskiej, wyznającej judaizm - prawnie zalegalizowaną religię (chrześcijaństwo było początkowo uważane za rodzaj sekty judaistycznej - stąd jego obecność była usankcjonowana prawnie). Można także uznać, że "podłoże światopoglądowe" było korzystne dla rozwoju chrześcijaństwa - w tym sensie, że przesłanie niesione przez chrześcijaństwo mogło być dobrze zrozumiane na gruncie ówczesnej myśli religijnej i filozoficznej. Święty Paweł Apostoł próbował wykorzystać to w czasie swojego wystąpienia w Atenach (Dz 17,16-25).

Biblia - prywatna strona o Piśmie Świętym. 2003-2024