Apostoł Piotr

Czytelnia

Święty Piotr Apostoł

W oparciu o teksty Nowego Testamentu można bez wątpienia stwierdzić, że Apostoł Piotr jest liderem Kościoła, który swój autorytet opiera na wierze, determinacji, oddaniu i pokorze wobec Boga. Ten autorytet jest wielokrotnie potwierdzany przez Jezusa i uznawany przez Kościół. Jest dostrzegany także przez ówczesne niechrześcijańskie środowisko.

motto: Piotr wysunąwszy się naprzód, powiedział (...) (Mt 18,21)

Piotr był rybakiem, łowiącym ryby razem ze swoim bratem Andrzejem (Mt 4,18). To właśnie brat 'przyprowadził go do Jezusa', który zmienił imię Szymona na Kefas / Piotr (J 1,42). Piotr był człowiekiem niewykształconym i prostym (Dz 4,13). Piotr miał żonę - możliwe, że towarzyszyła mu ona w jego podróżach (1Kor 9,5) - i, rzecz jasna, miał teściową (Mt 8,14). Miał też swoją łódź (£k 5,3), w której zdarzało mu się ciężko pracował przez całą noc (£k 5,5). Jest najczęściej wymienianym w Biblii Apostołem, jest też autorem dwóch listów apostolskich.

Piotr zgodnie z opisem biblijnym jest liderem wśród uczniów. 'Wysuwał się naprzód' (-> motto, Mt 18,21:).
Żaden inny Apostoł ani uczeń nie jest w tak jednoznaczny sposób opisany jako przywódca grupy uczniów. Nieco podobne w tonie są umieszczone w Listach Apostolskich opisy postaci Pawła, budującego lokalne społeczności Kościoła w granicach ówczesnego Imperium Rzymskiego - jednak tenże Paweł stwierdza, że Piotr był uważany za jeden z filarów Kościoła jerozolimskiego (Ga 2,9), do którego (w wyniku osobistego objawienia!) Paweł udał się w celu poddania swojego głoszenia doktrynalnej ocenie (Ga 2,2). Jakub, Kefas i Jan byli uważani za filary kościoła w Jerozolimie - to właśnie oni przyznali, że Paweł ma 'dar apostołowania' i 'podali mu ręce' (Ga 2,9), tzn. zaakceptowali jego posługę. Niedługo potem zresztą Piotrowi- liderowi Apostoł Paweł publicznie wytknął błędy (Ga 2,14n.) - widzimy więc, że Piotr to nie tylko lider - ale mądry lider, który pozwala przyjaciołom na uwagi i korekty...

Tylko Piotr jest w Biblii nazywany wprost pierwszym apostołem (Mt 10,2). Piotr bywa wymieniany osobno (Mk 16,7 donieście uczniom jego i Piotrowi, Dz 2,14 Piotr razem z Jedenastoma, Dz 2,37 zapytali Piotra i pozostałych apostołów, Dz 5,29 odpowiedział Piotr a z nim także inni apostołowie, 1Kor 9,5 pozostali apostołowie oraz bracia Pańscy i Kefas). Wymieniany niemal zawsze - z wyjątkiem jednego fragmentu - jako pierwszy w "wykazach" apostołów (Mt 10,2, Mk 3,16-19, £k 6,14, Dz 1,13) lub tam, gdzie jest wymienianych kilku z nich (Mt 17,1; 26,37, Mk 5,37; 9,2; 13,3; 14,33, £k 8,51; 9,28; £k 22,8, J 21,2, Dz 3,1n.; 4,13.19), a wyjątkiem jest werset Ga 2,9 (Jakub, Kefas i Jan). Ciekawe, że niektórzy tłumacze nie przywiązują wagi do tego porządku - np. BWP Dz 4,19 podaje Jana i Piotra, inaczej niż w tekstach oryginalnych i pozostałych przekładach.

Relacja Piotra i Jezusa wydaje się szczególnie silna, chwilami skrajna. Poruszające są słowa odejdź szatanie po ludzkiej reakcji zaprzeczenia (Mt 16,19) albo człowieku małej wiary tuż po unikalnym, niepowtarzalnym akcie zawierzenia (Mt 14,31). Narzuca się myśl o szczególnym powołaniu, za którym stoją szczególne wymagania.

To do Piotra są skierowane słowa Paś moje owce, poprzedzone osobistym pytaniem czy kochasz mnie bardziej niż inni? (J 21,15n. - trzykrotnie, analogicznie do wcześniejszego trzykrotnego wyparcia się znajomości z Jezusem...). Do Piotra skierowane są też słowa Tobie dam klucze królestwa niebieskiego: Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie (Mt 16,19), podobne do słów kierowanych do całego "kolegium apostolskiego" (Mt 18,18) (do Piotra zaraz potem Jezus mówi Odejdź ode Mnie, szatanie! Jesteś mi zawadą dlatego, że twoje myśli nie pochodzą od Boga, lecz od ludzi!, Mt 16,23).

Piotr podejmuje strategiczne decyzje: rozpoznaje konieczność misji wśród pogan (Dz 10) i tłumaczy tą konieczność apostołom (Dz 11), zyskując ich akceptację; może był nazwany "Apostołem pogan", choć zwykle to Pawłowi przypisuje się ten tytuł... (Bracia, wiadomo wam przecież, że Bóg już dość dawno wybrał mnie spośród was, aby przez moje usta poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli jej - Dz 15,7, por. późniejsze powołanie Ap. Pawła: Ga 2,7-9).

Piotr daje przykład wyłączania ze społeczności Kościoła ludzi nieszczerych a szukających poklasku wierzących - czyni to w dość "starotestamentowy" sposób, mogący budzić nasze przerażenie... (Dz 5,3n.).

Piotr kontynuuje misję Jezusa: uzdrawia w imieniu Jezusa (Dz 9,34) - zresztą uzdrawia nawet cień Piotra! (Dz 5,15), wskrzesza (Dz 9,40 - Tabito, wstań!).

Piotr zabiera głos w imieniu apostołów: prosząc Jezusa wyjaśnij nam... (Mt 15,15), odpowiadając na pytanie Jezusa za kogo wy mnie uważacie? (Mt 16,16, Mk 8,29, £k 9,20).
Przemawia wobec wszystkich braci (Dz 1,15; 2,14).
Wysuwa się naprzód i podpytuje Jezusa o trudne sprawy braterskich relacji (Mt 18,21, por. wcześniejszy kontekst). Mówi do Jezusa w imieniu apostołów opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą (Mt 19,27, Mk 10,28, £k 18,28), do kogóż pójdziemy? ( J 6,68). Wszczyna dyskusje (Mk 11,21 - uschła figa), pyta do kogo mówisz - do nas, szafarzy, czy do wszystkich? (£k 12,41n.). Nie boi się odpowiedzieć na pytanie (być może zmęczonego) Jezusa Kto mnie dotknął? (£k 8,45) Widał, że jest rzecznikiem apostołów, ale też uważa, że jego wiara jest większa niż pozostałych (Mt 26,33, Mk 14,29). Deklaruje gotowość oddania życia za Jezusa (J 13,37). Na pewno przynajmniej kilka razy nie zawahał się przed "testem wiary" (Mt 14,28 - tu spotyka go nagana..., £k 24,12 - Piotr jednak wyruszył sprawdzić czy grób jest pusty).

Piotr jest postrzegany jako lider także przez ówczesne otoczenie. To do niego przychodzi świątynna izraelska "skarbówka" z pytaniem o nieopłacone przez "waszego nauczyciela" podatki (Mt 17,24). Kolaborującemu z rzymskim okupantem Herodowi przychodzi do głowy porównanie Piotra z Janem Chrzcicielem (na szczęście broni Piotra sam Bóg i uwalnia go z rąk władzy - Dz 12,3-18)

Podsumowując:
W oparciu o teksty Nowego Testamentu musimy stwierdzić, że Apostoł Piotr jest opisany w Biblii jako lider Kościoła, powołany w szczególny sposób, opierający swój autorytet na wierze, determinacji, oddaniu i pokorze wobec Boga.
Ten autorytet jest wielokrotnie potwierdzany przez Jezusa i jest uznawany przez Kościół. Jest dostrzegany w roli lidera także przez ówczesne środowisko, w którym Kościół funkcjonuje.

Garść statystyki biblijnej

W czasach komputerów można policzył, ile razy pojawia się jakie słowo w oryginalnej wersji językowej Biblii, można też zbadać, w jakim kontekście - nawet nie znając greckiego.
Pozwoliliśmy sobie na takie "badanie Pism":)

Otóż spotykając się niedawno z nauczaniem negującym jakąkolwiek nadzwyczajną rolę Apostoła Piotra w pierwotnej społeczności, postanowiliśmy przeprowadzić małe studium biblijne na ten temat. Posłużyliśmy się do tego programem Sword (polską wersją), wpuszczając weń dwa teksty - bizantyjski tekst większościowy (Byz) i opracowanie krytyczne Nestle'a-Alanda, wyd. 26 (NA26).

Słowo greckie PETROS (z wszystkimi odmianami przez przypadki:) pojawia się w Nowym Testamencie (grecki bizantyjski tekst większościowy) 159 razy, w każdym wypadku jako imię Apostoła: 95 razy w Ewangeliach, 57 razy w Dziejach Apostolskich i 7 razy w Listach). W opracowaniu NA26 tych użyć jest o pięć mniej (Dz 10,23 i Dz 12,13 - nie ma tu wymienionego imienia Apostoła, Ga 1,18; 2:11. 14 - jest tu KEFAS czyli aramejski odpowiednik słowa PETROS).

W polskich przekładach biblijnych częstość występowania słowa "Piotr" jest zbliżona, choć różna, ponieważ imię bywa wstawiane dla zwiększenia czytelności tekstu. Jest to absolutnie poprawne podejście do przekładu (zobacz strona Przekłady). Wszystkie te miejsca zostały przez nas zestawione i przeczytane. We wszystkich tych użyciach PETROS jest imieniem własnym utworzonym od słowa PETRA ("skała, opoka"), i można je rozumieć jako przydomek oznaczający kogoś posiadającego cechy czegoś niemożliwego do naruszenia, pewnego, właśnie jak "opoka", nadającego się na położenie fundamentu. Na język polski słowo to tłumaczy się, oczywiście, jako Piotr. Imię własne.
Dodatkowo, Apostoł Paweł w kilku miejscach w swoich listach używa imienia Kefas (od "Kefa" - skała), które jest aramejskim odpowiednikiem greckiego Piotra.

Słowo, od którego pochodzi imię PETROS - greckie słowo PETRA - pojawia się w NT 16 razy. Zawsze oznaczając skałę, opokę.
Jest też w Biblii słowo LITHOS, oznaczające fragment skały, kamień, coś, co można rzucić (np. kamienując grzeszników), albo zatoczyć przed wejście do grobu.
Wspominamy o tym, ponieważ można czasem natknąć się na broszurki atakujące prymat Piotra, w których błędnie naucza się jakoby PETROS oznaczało kamień. Tymczasem słowo PETROS - poza oznaczeniem imienia Apostoła - nie istnieje w biblijnej grece, a na oznaczenie kamienia używa się właśnie słowa LITHOS.

I co z tego wynika dla mnie?

Dla mnie - chrześcijanina żyjącego we współczesnym neopogańskim świecie, negującym wszelkie autorytety, zwłaszcza związane z Kościołem - jest faktem bardzo ważnym to, że Jezus w dobitny sposób podkreślił autorytet Apostoła Piotra, wynikający z postawy Piotra. Autorytet oparty na na wierze, determinacji, oddaniu i pokorze wobec Boga.
Opierając się na relacji Biblii mogę powiedzieć, że "skałą", opoką z której Bóg może korzystał budując swój Kościół, jest bezwarunkowa, gorąca wiara - postawa wybierania Boga jako najważniejszej sprawy, porządkującej wszystkie inne sprawy człowieka.

W biblijnym tekście (Mt 16,16n. - ciekawe, że cały ten rozdział zaczyna się od opisu kryzysu wiary, wyrażającego się żądaniem "znaku") bezpośrednio po słowach Jezusa o opoce - są słowa określające Piotra jako szatana. Wydaje się bardzo interesujące i godne polecenia przemyślenie tego, jaka postawa Piotra została w tych słowach przez Jezusa skrytykowana. Implikacją dla mnie jest wezwanie do zaniechania postaw, które rozwojowi Kościoła mogłyby szkodzić.

Biblia - prywatna strona o Piśmie Świętym. 2003-2024